Dierenmarteling

U zult wel denken, daar heb je hem weer. Zoiets dacht ik eigenlijk zelf ook. Daar héb je ze weer. Dierenfolteraars langs een singel in Rockanje. Het lijkt zo'n gemoedelijk dorpje. Maar de inwoners kennen tradities waar ze hardnekkig aan vasthouden, als een pitbull aan een mannenkuit. Mooie tradities, fijne tradities, gekke tradities. Lawaaierige tradities en vervuilende tradities. Daar gaan we het nu even niet over hebben. Wel over die jaarlijks terugkerende wrede traditie: dierenmarteling. Soms roept de ene traditie de andere op. In dit geval: het jaarlijks schrijven van een verbijsterde huisman over een viswedstrijd voor kinderen. Georganiseerd door volwassenen die beter zouden moeten weten. Ik weet het, de natuur is wreed. De een zijn brood is de ander zijn dood. De mens is ook maar een dier en sinds hij de aarde bewoont vreet hij andere dieren. In de loop van de evolutie leerde hij dat zo efficiënt mogelijk aan te pakken. En sinds enige tijd doet hij dat liever zonder dat het dier onnodig hoeft te lijden.

Zo niet in Rockanje. Daar worden vissen helemaal niet gevangen om hongerige magen te vullen. Ze worden volkomen onnodig uit het water gehengeld en dat ze daarbij pijn lijden is dan jammer. 't Is nou eenmaal traditie, dus we gaan ermee door. Nu is het eerlijk gezegd ook wel een beetje te wijten aan een foutje in de schepping. Had Onze Lieve Heer vissen stembanden gegeven, zodat ze konden gillen en krijsen van pijn, dan zouden de meeste kinderen vast terugdeinzen voor dit onfrisse karweitje. Maar onze jeugd krijgt blijkbaar niet te horen van hun onderwijzers of ouders dat vissen andere manieren hebben om pijn te uiten. Dat jaren geleden al wetenschappelijk is aangetoond dat het voor een vis net zo pijnlijk is om een haak in zijn gehemelte te krijgen als voor een mens. Daarmee is de ellende voor het dier nog niet afgelopen. Hij wordt aan die haak uit het water getild. En dan volgt het peuren en peuteren om de haak weer uit de kaak te krijgen. Vervolgens mag hij – als hij de hele operatie overleefd heeft – met zijn gewonde bek verder zwemmen. Er is geen kind die zoiets zelf verzint. Het wordt ze geleerd door volwassenen. Mensen die zelf meestal al opzien tegen een tandartsbezoekje.

Wie zijn dat dan, vraagt u zich af? Het zijn leden van de evangelisatiecommissie van een plaatselijke kerk. Evangelisatie? Dat is toch de verkondiging van het woord van onze Schepper? En was de boodschap juist niet dat we als goede rentmeesters moeten zorgen voor alles wat leeft op de aardbol? Ergens is die boodschap niet goed doorgekomen. Eén troost. Bij fikse regenbuien of hevig onweer wordt de wedstrijd afgelast. Onze Lieve Heer kán dus ingrijpen als Hij wil. Maar Hij gaf de mens een vrije wil. Omdat het mooier is uit eigen beweging goede besluiten te nemen dan onder dwang. Wellicht was dat toch een iets te positief uitgangspunt. Want in Rockanje hebben ze tradities. Daar ga je zonder donder en bliksem zomaar niet van afstappen.