Afbeelding
DAGBOEKNOTITIES

Avondvierdaagse

Actueel 220 keer gelezen

Tradities, ik ben er dol op. Niet op allemaal natuurlijk. Ze moeten niet gepaard gaan met pokkeherrie of milieuvervuiling. Dus vuurwerk in het algemeen, carbidschieten in het bijzonder, motorraces in het duingebied, fourwheeldrives op het strand, daar moet ik niks van hebben en zodra er een actiegroep wordt opgericht ter opheffing van die ellende, dan sta ik vooraan. Maar al die andere seizoensgebonden evenementen, daar ben ik een groot fan van.

Gek genoeg worden we er ieder jaar weer door verrast. Zo zit je nog het weerbericht te bestuderen in de hoop dat je je schaatsen uit het vet kunt halen, of de 1 april-viering staat alweer voor de deur. Dan is het ook weer snel Pasen Duinen en duurt het niet lang meer of het is zomer. Vorige week zaten we lekker op het terras te eten toen er in de verte gerommel klonk. Onweer? De lucht was strakblauw. We spitsten onze oren. Kwam het dichterbij of leek dat nou maar zo? Plotseling sprong Marjan enthousiast overeind. Trommels! Natuurlijk, het is juni, dus tijd voor de avondvierdaagse. En dat betekent op de laatste avond: muziek.

We staakten meteen de maaltijd en holden op een drafje naar de voordeur. Net op tijd. Daar waren ze al. Voorop een muziekkorps in blauwe uniformen. De petten, de gouden strepen, tressen en knopen, je waant je als toeschouwer even in het begin van de vorige eeuw. Als je dan geluk hebt, beginnen precies voor je deur de blazers te spelen. En we hebben geluk! Dan zijn ze ineens alweer voorbij gemarcheerd en volgen de hoofdrolspelers: de lopers.

Dat is altijd even omschakelen qua sfeer. Hier geen strak gemarcheer op degelijk, glimmend gepoetst schoeisel, maar aarzelend geslenter op slippers en sandalen. Niet bepaald de energieke uitstraling die je verwacht van een sportieve wandelaar, maar dat is logisch want de allerkleinsten gaan niet zo hard. Zeker niet bij de laatste kilometers op deze laatste avond.

Dat vergt ook uithoudingsvermogen en geduld van de papa's en mama's. De meesten sleuren hun kroost met een dappere glimlach naar de eindstreep, maar er zijn ook ouders die het allemaal wat teveel is geworden. Een passerende wandelaar slaakt hoorbaar een diepe zucht. Net tilde hij zijn oververmoeide zoontje op zijn nek en bij die manoeuvre liet de kleuter zijn ijsje in vaders kraag glijden. Vlak achter hem struikelt een moeder over een groepje kinderen dat midden op straat tot stilstand is gekomen. Dat was haar ontgaan want ze had haar blik strak gericht op de telefoon die ze pal voor haar gezicht houdt. Een jongetje barst luidkeels in tranen uit, maar daar is nu geen tijd voor. Hij wordt even stevig door elkaar geschud en voort gaat de stoet, al dan niet verdiept in telefoongesprekken of appjes.

We hoeven dit leed van jonge ouders en hun kroost niet lang aan te zien, want hoera, daar komen alweer muzikanten aan. En alweer hebben we geluk. Vlak voor ons neus barst het koper los: In naam van Oranje doe open de poort!

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant