Sympathiek

Politiek, het is me wat. Altijd weer ingewikkelder dan je denkt. Dat zagen we aan de uitslagen van de verkiezingen in Amerika, Frankrijk, Engeland. Alles liep anders dan de deskundigen voorspelden. Ook dichter bij huis is het gecompliceerd. En dan bedoel ik niet alleen in theorie, maar gewoon de praktijk. Sommige voorstellen lijken zo sympathiek dat je denkt: wie zou daar nou tégen kunnen zijn. Zo werd er onlangs in de Brielse raad gesproken over het idee om het houden van wietplanten te legaliseren. Niet teveel natuurlijk, want dan wordt het een zootje, maar vijf stuks de man. Dat zou een oplossing zijn voor mensen met pijnen die met andere middelen nauwelijks meer te bestrijden zijn. Iedereen die de juiste leeftijd had in de jaren zestig weet nog wel hoe je kon opknappen van een jointje. En wat is daar nou helemaal mis mee, vergeleken met een fles jenever? Maar ja, het sympathieke voorstel was natuurlijk onhaalbaar. Al was het maar omdat dit een juridische kwestie is waarover gemeenten niets te zeggen hebben. Ondertussen kan iedereen die dat wil gewoon proberen in zijn achtertuin vijf van die prachtplanten te kweken. Zolang de buren niet klagen over de geur, gebeurt er niks. En mocht er toch een fanatieke diender over de schutting komen loeren, dan gebeurt er meestal nog niks. Behalve dat je ze moet inleveren, dat dan weer wel.

In de gemeente Westvoorne was er sprake van een ander sympathiek voorstel. Toevalligerwijs had het ook te maken met groen. Snippergroen. Ik had eerlijk gezegd best te doen met de mensen die ongewild en ongeweten in het bezit waren van zo'n snippertje. Je weet van niks, krijgt akelige post, vreemde snuiters over de vloer, moet naar rommelige bijeenkomsten, ontvangt folders met foutieve informatie, raakt verwikkeld in een proces dat zo traag gaat als dikke stront, gaat tenslotte met buurtgenoten op zoek naar een advocaat en het resultaat is dat je toch moet dokken of met een onbevredigende situatie blijft zitten. Gelukkig was er één ding waar alle partijen het over eens waren: dit verdiende niet de schoonheidsprijs. Omdat de wethouder ook wel zag dat zo'n constatering magertjes overkomt bij de getroffenen, kwam ze met een minipleistertje op de wond die de afgelopen tijd herhaaldelijk venijnig werd opengekrabd. Bij de aankoop van de grond hoeven de gedupeerden geen overdrachtskosten te betalen. Is dat een sympathiek gebaar of niet? Wie zou er tegen kunnen zijn? Ik in ieder geval niet. Het leek me dat de pijn hiermee toch enigszins verzacht wordt. Totdat iemand me erop wees dat dit in werkelijkheid een heel vreemd cadeautje is. Want die transportkosten moeten natuurlijk gewoon betaald worden. Voor niks gaat de zon op. De vraag is dus: wie gaat dit betalen? De gemeente, uiteraard. En waar komt dat geld vandaan? Bij de inwoners van Westvoorne. U en ik dus. Ja, dát was nou ook weer niet de bedoeling. Ik wil best medeleven betonen, maar niet via mijn portemonnee. Is er niet ergens een subsidiepotje aan te boren, speciaal voor kosten van gemeentelijke missers?