Afbeelding
DAGBOEKNOTITIES

De Brielse toren

Actueel 256 keer gelezen

Hoe gaan die dingen. Evenementen dicht bij huis sla je vaak over, want 'het kan altijd nog'. Maar dit keer ging het er echt van komen. De Catharijnekerk vierde haar zeshonderdste verjaardag en om de feestvreugde te verhogen mochten bezoekers de toren op. Daar ging ik. Helaas geen lift, zoals in de Eiffeltoren, maar een eeuwenoude trap. Dat heeft ook wel iets, het geeft een authentiek gevoel, dacht ik zo. Dat vond ik tenminste toen ik eraan begon. Lekker een beetje stappen op die historische treden en rustig meedraaien met de wentelingen van de trap. Na een paar van die wentelingen liet ik het tempo wat zakken, want ik kreeg het gevoel dat ikzelf aan het draaien was in plaats van die trap. Rustig blijven ademhalen en doorgaan.

Enkele trappenklimmers achter me hadden kennelijk haast en begonnen zich enigszins op te dringen. Ik verhoogde mijn tempo weer en probeerde ze af te schudden. Tot mijn verbazing bleven ze me vlak op de hielen zitten, zonder dat ik ze hoorde hijgen. Integendeel ze voerden een vrolijk gesprek over ditjes en datjes, keken ondertussen op hun telefoons naar joost mag weten wat en op een gegeven moment tikte iemand op mijn schouder. 'Mijnheer, mogen we even passeren?' Welja, dan ging ik even aan de kant staan en kon ik welwillend nog een paar sportievelingen doorgang verlenen. Maar op een gegeven moment moest ik toch weer eens door. Na een poosje kwam het eind in zicht. Daglicht. Ik kwam op een soort balkon en keek naar beneden. En toen omhoog. Wát? Minstens tweederde van het bouwsel torende nog boven me uit. Dat verklaarde wel waarom het uitzicht nog niet al te interessant was. Door dus.

Ik kreeg last van slappe bovenbenen en besloot het weer iets rustiger aan te doen. Nu werd ik ingehaald door een jonge vrouw, met notabene een baby in haar armen. Ze veerde luchtig in een soort looppasje langs me heen. Zou ze een getraind atletiekster zijn of begon mijn leeftijd me parten te spelen? Naast slappe benen en ademnood kreeg ik nu ook last van een slecht humeur. Stom dat ik van tevoren niet even gecheckt had hoe hoog de toren eigenlijk was (60 meter). En dan te denken dat de bouwers eigenlijk op de helft waren blijven steken wegens geldgebrek. Nog een geluk voor mij. Mijn hart bonsde nu al als een gek.

Zouden er wel eens mensen onwel worden op deze hoogte? En hoe moesten hulpdiensten mij in het slechtste geval weer beneden krijgen? Bij die gedachte kreeg ik het nog veel benauwder. Om een lang verhaal kort te maken: ja, ik kwam boven! Het uitzicht? Niet te vergelijken met Parijs. Nieuwbouwwijken, industrie, glastuinbouw. Brielle kun je esthetisch gezien beter op straatniveau beleven. Gezondheidstechnisch ook trouwens. Gebroken en gekraakt kwam ik weer beneden. Ik sleepte me een terras op, bestelde een biertje, pakte mijn telefoon en tikte op youtube: reddingsactie toren Brielle. Moet u ook eens doen. Dan bedenk je je nog wel eens voor je ongetraind een toren beklimt.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant