Te dik

Inmiddels is iedereen weer klaar met herdenken. In de aanloop van 4 mei waren we er allemaal wel weer druk mee. Wie moeten of mogen we nu eigenlijk herdenken? Een discussie die om de paar jaar oplaait en die al vlak na de bevrijding begon. Nieuw is de vraag: hoe mag je eruit zien om aan een herdenkingsplechtigheid mee te doen? Natuurlijk mag huidskleur niets uitmaken, en of je piepjong bent met een babyface, of al op leeftijd met een rimpelkop, dat doet er ook niets toe. Als je – om welke reden dan ook – een arm mist of je hebt een lelijk litteken van een brandwond, dan zal daar toch niemand over vallen. Dat zou schandalig zijn.

Maar dit jaar is er ineens iemand te dik bevonden om deel te nemen aan de erewacht. Hoewel, de term 'dik', die gebruiken we niet graag. Eerder: fors, te zwaar, gevuld, corpulent, mollig of stevig. Iedereen weet echter wat er bedoeld wordt: gewoon, te dik. Nog harder klinkt: te vet. Toch is dat waar het om gaat.

Een van de leden van de erewacht was door de welvaart en het goede leven na de oorlog uit zijn pak gegroeid. Geen gezicht, vond de organisatie. Het zou er niet representatief uitzien en daarmee afbreuk doen aan de ceremonie. Ja, toen barstte de hel los. Dit was pure discriminatie. En was dat juist niet een van de problemen waarmee alle oorlogsellende ooit begonnen was?

De organisatie schrok zich een hoedje en maakte excuses. Maar nu wilde de dikke man al niet meer meedoen. Ik vroeg me af waarom. Wat dacht hij: graag of niet? Of was hij bang dat hij de aandacht van de camera's zou trekken? Of had hij stiekem nog eens in de spiegel gekeken en gedacht: inderdaad, dit kan niet meer, ik ga er iets aan doen en volgend jaar zal iedereen versteld staan van mijn atletisch figuur?

Het is wel heel zuur als je op deze manier geconfronteerd moet worden met een kwaal die onprettige gevolgen heeft voor je uiterlijk. Want dat is obesitas natuurlijk. Er heeft zich zoveel lichaamsvet opgehoopt dat het niet alleen duidelijk zichtbaar is, maar vooral gevaarlijk. Het verkort de levensverwachting en kan de oorzaak zijn van een lange lijst ziektes.

Het is vreemd dat niemand het belang schijnt te zien om dit probleem eens grootscheeps aan te pakken. Wél bij de jeugd. Voor kinderen zijn de laatste tijd allerlei programma's opgezet die ongezonde snacks weren uit schoolkantines, en proberen de schooljeugd achter de schermen vandaan te halen en in beweging te krijgen.

Maar het lijkt wel of de maatschappij wat dit betreft ouderen als afgeschreven beschouwt. Waarom gaan huisartsen, specialisten en fysiotherapeuten het gesprek hierover niet aan met te zware ouderen die hun praktijk binnenkomen met een pijnlijke knie, hoge bloeddruk, hartaandoeningen, ademhalingsproblemen of diabetes type 2? Denken ze dat het geen zin heeft? Of zijn ze bang voor pijnlijke discussies?

Ook ouderen hebben recht op goede programma's die overgewicht aanpakken. Wie bedenkt er iets creatiefs?