Schimmelgeur

In Rockanje bleek ineens de halve basisschool beschimmeld. Gevolg: ongeruste en boze ouders. Sommige kinderen hadden gezondheidsklachten, al een jaar lang, sinds ze les kregen in de containers die dienden voor noodopvang in afwachting van de bouw van de nieuwe school. Nu zijn er maatregelen getroffen: de leerlingen krijgen voorlopig les in Oostvoorne.

Niemand wil kinderen met gezondheidsklachten. Toch worden met deze ingreep mooie toekomstige jeugdherinneringen in de knop gesmoord. Want wat was het fijn vroeger, die vage schimmellucht die in de klaslokalen hing. In het voorjaar vermengd met de geur van bloeiende jasmijn, die door het open raam naar binnen waaide. In de winter met een stoffige, muffe damp die opsteeg van de moeizaam op gang komende verwarming. Maar je genoot ervan, want voor die tijd – tot de herfstvakantie – had je al weken zitten kleumen in je dikke trui.

O, de geuren van je jeugd. De natte jassen op de gang. De walm van de smeulende sigaar van de bovenmeester die voorbij liep in zijn kostuum met eeuwige zweetkringen onder de oksels. De penetrante pislucht van wc's die nooit schoongemaakt werden en altijd verstopt zaten. Dat alles veranderde op de middelbare school. Niet dat het daar comfortabel was, we werden meteen in noodgebouwen gepropt. Want voor de generatie babyboomers is nooit adequaat gebouwd. In onze kindertijd waren de klaslokalen te klein, tijdens onze middelbare schooltijd was er een tekort aan schoolgebouwen, toen we wilden trouwen waren er geen huizen en nu we ouder worden zijn er geen levensloopbestendige woningen. Dit terzijde, terug naar de middelbare school.

Ons noodgebouw had niet de stevigheid van de hedendaagse containers. Het leek wel opgetrokken van bordkarton of zoiets. Het eerste jaar rook het nog nagelnieuw en versgetimmerd. Dat was heel wat anders dan de rioolstank die we gewend waren. Maar al gauw ontstonden er overal deukjes en scheurtjes, zomaar vanzelf, maar ook wel door rondvliegende schooltassen, omvallende stoelen, neerstortende schoolborden en deuren die demonstratief dichtgesmeten werden door recalcitrante leerlingen of overspannen leerkrachten.

Die deukjes en scheurtjes werden alsmaar groter en hier en daar begon regenwater naar binnen te lopen. Op de muren verschenen bruine kringen, de vloerbedekking ging bobbelen, bij de plinten schoten paddestoelen op en bij de start van het derde leerjaar zakte de eerste leerling met stoel en al door de vloer van het wiskundelokaal. Geen probleem. We schoven allemaal een beetje in en de volgende dag was er een plaatje hardboard over het gat getimmerd. 'Beter niet meer op gaan zitten', adviseerde de leraar en hij ging rustig verder met Pythagoras.

's Zomers steeg de temperatuur onder het golfplaten dak tot grote hoogte. Als je dan in de pauze net een stickie op had en je zat tevreden te sabbelen op een whiskeysnoepje, kon het gebeuren dat je langzaam wegdommelde. In de verte het gemurmel van de leraar voor het bord. En bij dat alles die heerlijke, onvergetelijke schimmelgeur.