Afbeelding
DAGBOEKNOTITIES

Vijftig tinten roze

Actueel 505 keer gelezen

Iedere keer als ik langs het Ravelijn wandel, dan kijken de roze hoofden me indringend aan. 'Wat vind je eigenlijk van ons?' lijken ze te vragen. Ze roepen een gevoel van nostalgie op. Heimwee naar de roerige jaren zestig en zeventig. Het was een periode dat onze wereld op z'n kop werd gezet. Alles wat te maken had met de gevestigde orde kwam in een verdacht daglicht te staan. Kunstenaars gaven uitbundig uitdrukking aan dat nieuwe levensgevoel. Imposante ruiterstandbeelden van vertegenwoordigers van 'het establisment' waren uit de tijd. Er verschenen kunstuitingen met een totaal andere uitstraling: speels, kleurrijk, primitief, naïef, anti-autoritair, kortom: ludiek man!

Terug naar onze roze vrienden. Ineens stonden ze er. Alle benodigde procedures voor plaatsing waren vergeten. Helemaal in de geest van de jaren zestig. Gewoon neerzetten, een statement maken en kijken wat er gebeurt. En toen leek het wel of de tijden helemaal niet veranderd waren. Er gebeurde precies hetzelfde als in die revolutionaire jaren van een halve eeuw geleden. Er kwam weerstand. Is dat nou kunst? Zoiets kan mijn kleine zusje ook. Hoe komen ze daar eigenlijk? En is er wel een vergunning voor? Ook helemaal jaren zestig: er kwamen klachten. Konden ze niet weg, die afschuwelijke dingen?

Daar zit je mooi mee in je maag als volksvertegenwoordiger. Want wie vertegenwoordig je eigenlijk? Je hebt er wel een globaal beeld bij, maar de kunstzinnige smaak van je kiezers heb je toch vaak niet scherp op je netvlies. Zijn het liefhebbers van in oude luister herstelde vestingwallen waar geen sprietje aan mag veranderen, of staat je achterban juist wel open voor verrassende initiatieven? En wat is het beste voor het imago van de stad? Daarover tast je in het duister. Je hebt maar twee dingen om je aan vast te houden. Ten eerste de geldende ambtelijke procedures. Ten tweede je eigen onderbuikgevoel. Een mix van deze ingrediënten leverde het volgende op.

In een commissievergadering werd besloten alsnog een vergunning te verlenen. Daardoor wordt 'een wederrechtelijke situatie ongedaan gemaakt.' Waterschap Hollandse Delta heeft een positief advies afgegeven. Het bestemmingsplan Waterravelijn geeft een bouwhoogte van 3 meter. Saillant detail: een van de beelden is 3 meter en 7 centimeter hoog. Maar geen nood: met toepassing van de 10 procent afwijkingsmogelijkheid kan het door de beugel. Blijft over de mening van de monumentencommissie. Die had aanvankelijk een afwijzende houding. Maar als de kleur wordt bijgesteld, dan strijken ze hun hand over het hart.

Dus nu gaan we polderen over de kleur. Een diep doordacht advies van kunstkenners. Ja, we leven in rare tijden. Maar voor de lieve vrede zijn we bereid tot een laf compromis. Hoe gaan we het aanpakken? Een enquête? Volksraadpleging? Ik voorzie keuzestress, want er zijn verdraaid veel tinten roze in omloop. Ik noem alvast: avondroze, goddelijk roze, innig roze, hartjesroze, flamingoroze, zoet roze, zalmroze, sorbetroze, zuurtjesroze, fuchsiaroze, robijnroze, framboosroze en boudoirroze. Mijn voorkeur gaat uit naar hartstochtelijk roze. Nu maar hopen dat die tint niet te heftig is voor de commissie.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant