Afbeelding
DAGBOEKNOTITIES

Meepraten

Actueel 247 keer gelezen

Als bestuurders tegenwoordig een plan bedenken en beslissen hoe ze de uitvoering ervan gaan aanpakken, dan is er dikke kans dat mensen gaan morren. Burgers worden steeds mondiger en zijn allergisch voor zaken die ze door de strot geduwd krijgen, zeker als ze het gevoel hebben dat het ze direct raakt. Het lijkt wel of er dan een spontane, instinctieve afweer ontstaat: nee, dit willen we niet. Of niet op deze manier. Of in ieder geval niet in onze buurt. En dan heb je de poppen aan het dansen, want bijna iedereen weet hoe bezwaarprocedures werken en die kosten op z'n minst veel tijd en op z'n slechts moet het plan uiteindelijk weer van tafel.

Daarom wordt er in steeds meer gevallen gekozen om deze 'top-down' benadering te verlaten en te kiezen voor 'bottom-up'. We mogen meepraten over de wijze van afvalinzameling, de groeninrichting in onze wijk, stadsvernieuwing en de aanpak van de energietransitie. Eerst wordt onze mening gepeild en mogen we zelf met voorstellen komen. Dat is fijn, want dan hebben we niet meer het gevoel dat er over onze hoofden wordt beslist. Maar velen krijgen zo het idee dat de wens die ze zelf inbrengen ook per definitie gehonoreerd zal worden. Als dat niet het geval is, zijn ze extra verbolgen over de papiercontainer die plotseling voor hun deur staat, de bomenkap in hun straat of het opheffen van parkeerplaatsen in de buurt.

Bovendien zijn er principiële bezwaren. Die waren onlangs te horen bij de discussie over uitbreiding van proeven met een burgerraad (zoals bijvoorbeeld in Amersfoort) die zich over maatschappelijke problemen buigt. Tegenstanders zien dit als een noodgreep, opgelegd door politici die zelf niet meer weten hoe het land bestuurd moet worden en hulpeloos toezien hoe de ontevredenheid onder de bevolking toeneemt. Ten einde raad kiezen politici voor een participatiesamenleving, waarbij niet langer de gevestigde democratische instellingen, maar de burgers zelf de beslissingen nemen.

Dat is iets om aan te denken bij het fusieproces van de gemeenten op Voorne. De commissaris van de Koning vindt het een goed idee dat gemeenten hun burgers hierbij betrekken. Maar hun mening moet niet leidend zijn, waarschuwt hij. Bestuurders moeten zelf een verhaal hebben, voor hun mening staan en die kunnen uitleggen aan de bevolking. En inderdaad, je moet er niet aan denken dat de argumenten die je hoort bij borrelpraatjes leidend zullen zijn bij de besluitvorming. Dat Brielle al eeuwenlang een zelfstandig stadje is, dat in Westvoorne 'de lijntjes zo kort zijn' en dat Hellevoetsluis een eigen identiteit heeft, het zijn allemaal non-argumenten. Ze getuigen van gebrek aan toekomstvisie en een tekort aan kennis van bestuurlijke structuren.

Hoe dan ook, Brielle gaat nu informatie 'ophalen' bij de inwoners. Daarmee gaat de politiek uiteindelijk een beslissing nemen. Raadsleden trekken bij deze ophaalactie rond in een auto, genaamd de MoBrielle Eenheid. Welke Freudiaanse ingeving zit er achter dit woordgrapje? Wie ik ook naar associaties of herinneringen aan de Mobiele Eenheid vroeg, het begrip 'inspraak' werd door niemand genoemd.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant