Judith Visser

De nu 42-jarige Judith Visser kwam in 2010 in Rockanje wonen. Daarmee ging voor haar een grote wens in vervulling.

'Als meisje van vier ging ik mee met een kleuterschoolreisje naar Rockanje', vertelt Judith. 'En de rust en de prachtige natuur hier spraken mij heel erg aan. Ik woonde vroeger namelijk in Pendrecht in Rotterdam-Zuid en dat was een hele drukke, rumoerige wijk. Mijn droom was dus altijd dat ik in een vrijstaand huisje, op loopafstand van het strand wilde wonen. Omdat ik schrijver ben en daardoor een hypotheek wat lastig te krijgen was, lukte dat niet direct. Maar inmiddels is die droom wel uitgekomen en hoef ik maar een paar minuten te lopen en dan sta ik bij de zee.'

Judith schreef haar eerste boek toen ze ook nog een vaste baan had. 'Dat boek verkocht gelijk goed en sindsdien ben ik fulltime schrijver. Het is wel zo dat Nederland een klein taalgebied is. Veel schrijvers halen zo'n 80% van hun inkomsten uit het geven van lezingen en dat geldt dus ook mij. Vanwege het coronavirus is nu alleen alles geannuleerd. Gelukkig heb ik wel een buffer, dus voorlopig red ik me wel. Verder ben ik nu aan mijn 13e boek bezig, deze komt in september uit. Mijn eerste tien boeken waren thrillers en daarna ben ik meer de diepte ingegaan. Mijn laatste boek, 'Zondagskind', was een autobiografische roman en die nu uitkomt heet 'Zondagsleven' en is een vervolg daarop. In dit deel gaat de hoofdpersoon ook in Rockanje wonen. Ik heb autisme en dan ervaar je de wereld toch iets anders. In dit boek probeer ik dat dus te laten zien aan de mensen.'

Voor Judith zijn haar honden haar lust en haar leven. 'Yuriko is een Tsjechslowaakse wolfhond en Fontana een Amerikaanse wolfhond. Vorig jaar heb ik mijn oudste hond verloren. Er komt nu weer een pup bij, omdat ik drie honden het meest ideaal vind. Want aangezien er altijd een hond met mij meegaat naar lezingen, is het op dit moment dus zo dat er ook een alleen achterblijft. Ik ben ook ambassadeur voor de organisatie 'Hulphonden voor autisme', omdat ik weet hoe belangrijk het is om je hond bij je te hebben. Mijn honden zijn overigens geen officiële hulphonden, ik heb ze gewoon graag bij me. Wat deze organisatie uniek maakt, is dat ze zowel de mens als de hond coachen. Zij zijn niet alleen gediplomeerd hondentrainer, maar ook psycholoog. Zij coachen dus een team. En het welzijn van de hond staat altijd op de eerste plaats. Ze mogen daar ook nog gewoon hond zijn, dus niet alleen aan het werk.'

Judith wandelt dagelijks zo'n 20 kilometer met haar honden. Door het dorp, maar ook door de natuur. Onderweg fotografeert ze hen heel veel. Wolfhonden in de natuur dus. Helemaal in hun habitat. Deze foto's zijn te vinden op instagram: www.instagram.com/judithvissernl