Tiny houses in Oostvoorne kritisch bekeken: verhaal en realiteit

Oostvoorne - Onder de kop 'Stormloop op tiny houses op een paradijselijke plek' vertelde Liesbeth Koning woensdag 15 april in het AD Voorne-Putten over haar plan om in Oostvoorne acht tiny houses neer te laten zetten. Het moet gaan gebeuren op haar eigen grond, een stukje groen in van oudsher agrarisch gebied. Alleen de buren begrijpen haar goede bedoelingen nog niet helemaal, liet ze weten. Navraag leert dat de bewoners in de directe omgeving daar goede redenen voor hebben.

'Tiny houses' is bepaald niet het eerste plan waarmee de eigenaresse probeert de gebruiksmogelijkheden van haar grond binnen het bestemmingsplan op te rekken. Er zijn daarover ook al rechtszaken geweest. Mensen worden daar een beetje argwanend van. De buren dus. Bewoners van 'dure huizen' worden ze door mevrouw Koning genoemd. En daar zijn we meteen bij de kern van het probleem. Veel van die huizen zelf zijn namelijk helemaal niet zo duur. Ze zijn gebouwd in de jaren zestig en soms zelfs ver daarvoor. Je zoekt vergeefs naar balzaal, salon of bibliotheek en een separaat verblijf voor personeel is ook niet aanwezig. Er wordt gewoon zelf geklust. Het belangrijkste en soms enige dat de huizen duur maakt, is de grond waar ze op staan. Grond waar volgens het bestemmingsplan op gebouwd en gewoond mag worden. En daartussen heeft mevrouw Koning lang geleden een stuk tuin gekocht waarop dat niet mag. Dat is een groot verschil.

Het uitgangspunt van 'tiny houses', dat je probeert veel ruimte voor de natuur te laten, is voor veel buurtbewoners dus niets nieuws. Grote tuinen met veel bomen, struiken en een grote diversiteit aan bloemen voor de insecten die daar weer van leven zie je volop. En wanneer iemand in de geest van de 'tiny houses' filosofie zou besluiten om een reeds bestaand huis te vervangen door een veel kleiner exemplaar, zal daar door de buren geen enkel bezwaar tegen gemaakt worden. Het plan van mevrouw Koning daarentegen komt opvallend genoeg juist op het tegenovergestelde neer. Meerdere huizen bouwen op één stuk grond. Direct grenzend aan het Bosje van Oranje waar het Zuid-Holland Landschap nog maar pas het toegankelijke gedeelte heeft beperkt. Een soort verstedelijking van een groen dorp op één van de mooiste plaatsen. Dat de groene en duurzame motieven rond dit 'tiny houses' project worden gewantrouwd, hoeft dan ook niemand te verbazen. "Ella Theunissen uit Rotterdam had een te krap budget om een goed huis te kopen, maar bedacht een oplossing..." en heeft voor haar tiny house een locatie in Oostvoorne gevonden, staat er op de website van NPORadio1 te lezen. Oostvoorne als goedkope uitwijkplaats voor Rotterdammers met een te krap budget dus. Lokaal lezen we in de krant de prachtige zinsnede: "..zuinig zijn op de natuur en meehelpen aan een mooie samenleving..". Nee, de bewoners in de directe omgeving begrijpen de goede bedoelingen nog even niet.

Dit is de minder gemakkelijke kant van elk tiny house project. Naast duurzame, slimme, groene en andere goed in het gehoor liggende verhalen is er ook de realiteit van het geld. Het risico dat mensen enkel willen betalen voor een klein huis, caravan of boot en dan genieten van het uitzicht van de buren die daarvoor wel de kosten dragen. Het woningbouw vraagstuk in Oostvoorne mag niet misbruikt worden voor initiatieven die feitelijk weinig of niets met de lokale woningnood te maken hebben.

Hoe sympathiek ook zal ieder tiny house project kritisch bekeken moeten worden om na te gaan met welk motief de bewoners er werkelijk gaan wonen en of de natuur daar net zo blij mee is. Op het stuk grond van mevrouw Koning staan al heel lang geen agrarische opstallen meer. Vele jaren boden de later gegroeide bomen en het daartussen verscholen watertje bescherming aan reeën die na de kap, anderhalf jaar geleden, een stuk minder vaak naar binnen komen gluren bij de buren die destijds wel een huis hebben gekocht in plaats van een tuin.