Een mooie Pinksterdag

Wie zal dit weekend nog met weemoed gedacht hebben aan het liedje van Annie Schmidt en Harry Bannink over de vader die met zijn dochtertje ging wandelen op een mooie Pinksterdag? Alles leek koek en ei. De zon scheen, de madeliefjes bloeiden, de hondjes beten niet. Als het meisje groter wordt, blijkt de wereld heel anders in elkaar te zitten. Gevaar loert van alle kanten, ze kan bijvoorbeeld zomaar zwanger worden – van de behanger of een Franse zanger.

Ik moest eraan denken toen ik jonge ouders met hun kinderen naar het strand zag gaan. Vrolijk in de zon, sjouwend met de buggy, de bal, de tas met badlakens en limonade. Daar gingen ze, of er niets aan de hand was, de wereld in van het nieuwe normaal. De enge hondjes lijken zich voorlopig koest te houden. Daar willen we nu niet meer aan denken. We mogen eindelijk gaan genieten van de zomer.

Maar die gevaarlijke hondjes zijn er nog wel. En ze kunnen zomaar weer tevoorschijn komen. Hoeveel vaders op het zonnige strand van Rockanje zouden daar aan gedacht hebben, toen ze met hun kinderen in het zand speelden? Vroegen ze zich af wat ons allemaal nog te wachten staat, hoe en wanneer dit af zal lopen? Hoe het verder zal gaan met hun gezondheid, hun banen, de toekomst van hun kinderen?

Liefst wilde niemand daar nog aan denken in de zomerzon. En toch, ’s avonds, op de televisie, waren ze er weer: de huisarts, longarts, intensivist, verpleegkundige, uitvaartverzorger en al die anderen die de afgelopen maanden in de frontlinie stonden voor een gevecht dat voor de meesten van ons onzichtbaar bleef. Weer hoorden we ze vertellen over de verbijstering, de onmacht, de radeloosheid die ze gevoeld hebben in hun werksituatie, terwijl ze toch best wat gewend zijn. En over de angst die ze nu hebben. De angst voor de tweede golf. Wanneer komt die golf? Al snel na 1 juni? Of pas in de herfst? Of misschien wel nooit? Dat laatste leek ze zeer onwaarschijnlijk.

Ook moest ik denken aan dat andere liedje van Annie Schmidt, waarin ze kinderen waarschuwt voor boze stukken die boze mannen in boze kranten schrijven ‘voor hun brood’. Zo iemand wil je niet zijn natuurlijk. Toch ben ik boos. En ik schrijf het op.

Ik ben boos omdat er nu nog steeds mensen in de gezondheidszorg moeten werken zonder beschermingsmiddelen. Ik ben boos omdat men wist dat er ooit een pandemie zou uitbreken en we toch onvoorbereid waren.

Na de Watersnood in 1953 (1836 doden) kwam het Deltaplan. Het bracht de kans van een overstroming van de Randstad terug tot eens in de 10.000 jaar. Het kostte ons al miljarden guldens en euro’s en nog steeds moet er geld bij, want het Deltaplan is nooit af. Dat hebben we er graag voor over.

Zal er na Corona 2020 (6001 bevestigde doden per 1 juni) een vergelijkbaar plan komen voor de gezondheidszorg?

Hoeveel hebben we daar voor over?