Hygiëne

De maatregelen en leefregels van deze tijd voelen nogal verschillend aan. Dat bewoners van verpleeghuizen al maanden geen of nauwelijks bezoek mogen ontvangen, ervaren velen als onmenselijk. Wie had ooit gedacht dat zoiets zou kunnen gebeuren?

Maar er zijn ook maatregelen die aanvoelen als het in vervulling gaan van lang gekoesterde wensen. Is het niet heerlijk om verlost te zijn van gedrang van winkelend publiek om je heen? Om ongehinderd door dames met opgestoken kapsels in je blikveld te kunnen genieten van bioscoopbezoek? Om tijdens wandelingen mensen tegen te komen die je glimlachend de ruimte geven bij het passeren op smalle paadjes? Je zou wensen dat het altijd zo blijven kon.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de hygiëne. Er was nauwelijks iets smerigers te bedenken dan de winkelwagentjes van vroeger. Onderzoek had al lang aangetoond dat op de handgrepen meer bacteriën zaten dan op wc-brillen in een gemiddeld tankstation. Maar niemand die er wat aan deed. Kwijlende kleuters en snotterende volwassenen slalomden er vrijelijk mee door de gangpaden van supermarkten. Iedereen kon met zijn vieze fikken ongehinderd zijn gang gaan. Nergens reinigingsdoekjes of andere schoonmaakmiddelen te bekennen. Eenmaal bij de kassa aangekomen, moest je jezelf soms met geweld losrukken van je karretje, zo vast kon je er tijdens de rit aangekleefd raken.

Over vieze fikken gesproken. Wat geweldig dat eindelijk van overheidswege het wassen van handen wordt geëist. Was dat maar eerder gebeurd. Wie kent niet de collega’s die het toilet verlieten zonder de wasbak ook maar een blik waardig te keuren? Of hoogstens symbolisch wat rond spetterden met drie druppels water? Het waren meestal dezelfden die uitgebreid in hun neus peuterden om vervolgens de opgedolven smurrie onder de zitting van hun stoel te metselen. Of hun oren leeg lepelden met een balpen. Wat ze aan hun eigen telefoon of toetsenbord smeerden mochten ze natuurlijk zelf weten, maar die mix van virussen en bacteriën kwamen ook terecht op deur- en lichtknoppen. Je hoefde geen smetvrees te hebben om te beseffen dat kantoor een broedplaats van ellende was.

Dat je je familie niet meer mag omhelzen en je vrienden de hand niet meer kunt schudden, is ronduit verdrietig. Maar wat een opluchting om verlost te zijn van collega’s en vage kennissen die je bij het minste of geringste uitgebreid om de hals vielen. Dat gesmak van dames die je wangen besmeurden met lippenstift. Niet één, niet twee, maar minstens drie keer per ontmoeting. Als je pech had kon het de laatste tijd zelfs oplopen tot vier maal. En heus niet alleen op je verjaardag. Na vakanties, tijdens recepties, bij aanvang van vergaderingen, gegarandeerd, je was de klos.

Godzijdank hebben Rutte en Van Dissel daar rigoureus een einde aan gemaakt. Niemand wil dat het virus in het najaar weer opflakkert. Iedereen wenst vurig dat er zo snel mogelijk een vaccin wordt gevonden. Maar ik weet zeker dat ik niet de enige ben die stiekem hoopt dat de voorschriften om elkaar niet onnodig aan te raken zullen gelden tot na nieuwjaarsdag.