Afbeelding
Dagboeknotities

Vrijheid, blijheid

Algemeen 229 keer gelezen

Mensen houden niet van dwang. En Nederlanders al helemaal niet. Misschien omdat wij dat al lang niet meer gewend zijn, in tegenstelling tot onderdanen van strengere regimes. Wij voelen ons een stelletje vrije vogels. Sommigen denken zelfs dat die drang naar vrijheid ooit in Brielle ontstaan is. Maar daarover een andere keer meer.

Tijdens de ‘intelligente lockdown’ (wie verzon die term?) mochten wij nog van alles wat in andere landen streng verboden was. Overal rondlopen, -fietsen en -rijden zonder opgaaf van redenen en dat ook nog zonder mondkapje. Liever drukte vermijden, liever thuiswerken, liever afstand houden, maar degenen die daar geen zin in hadden konden meestal hun eigen gang gaan. Behalve in verpleeg- en ziekenhuizen, daar kwam je in een heel andere wereld, met strenge regels.

Toch was het ook in ons land een stressvolle tijd. Nu de situatie wat onder controle lijkt, is er dan ook een immense behoefte aan vakantie. Liefst niet in eigen land, want de Lochemse Berg en de Brunssummer Heide zijn óók echt heel mooi, maar aan de Spaanse Costa of de Italiaanse Rivièra krijg je toch een ander gevoel. We willen dus graag naar het buitenland, ook al is de situatie daar onveiliger dan hier. En dat mag nog ook. Als je naar een land in Europa reist met de kleurcode geel, dan weet je dat je risico’s loopt, maar niemand die je tegenhoudt. Slechts enkele landen kregen code oranje. Reizen naar die landen wordt dringend afgeraden.

Ligt daar een dierbaar familielid op sterven, gaat je bedrijf failliet als je daar niet binnenkort een zakelijke bijeenkomst bezoekt, tja, dan gá je. Met bibberende knieën en een mondkapje voor je snufferd sleep je jezelf het vliegtuig in, zou je denken. Omdat je nou eenmaal moét. Zo niet, dan blijf je er dit jaar lekker weg. Maar niks hoor. Want ‘afgeraden’ dat betekent toch niet ‘verboden’? Nou dan. Gaan dus. Omdat we er zin in hebben. Omdat we er recht op hebben.

Daar beginnen de zorgen van degenen die verantwoordelijk zijn voor de gezondheidssituatie in ons land. Als het mis gaat, kunnen ze van alle kanten wagonladingen kritiek verwachten. Waarom was het reizen naar gevaarlijke landen toegestaan? Waarom zijn daar geen maatregelen tegen getroffen? Om dat voor te zijn is er iets bedacht. Geen verboden natuurlijk, dat trekken we hier niet. Iedereen die terug komt uit een ‘oranje land’ wordt verzocht twee weken in quarantaine te gaan. Let wel: verzocht. Want hoe zou je dat moeten afdwingen? Wie zou dat moeten controleren? We laten het dus over aan ieders vrije wil, zodat niemand zich betutteld hoeft te voelen.

Dat maakt wel razend benieuwd naar de praktische uitwerking van dit verzoek. Wie gaat de boodschappen doen voor de quarantainehouders? Kunnen ze hun werk volledig thuis uitvoeren? Wat vindt hun werkgever ervan? Mogen hun kinderen thuis blijven als de scholen weer beginnen? Krijgen die dan thuisonderwijs? Wat als de oranje vakantiegangers anderen besmetten? Mogen we daar iets van vinden, of valt dat ook onder ‘vrijheid, blijheid’?

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant