Pakjes

Ik schrok me rot. Ik deed de voordeur open om iets in de kliko te gooien en pal voor mijn neus stond een man, stil als een standbeeld. Hij staarde onbewogen voor zich uit. ‘Wat doet u hier?’, vroeg ik. ‘Wachten tot het twaalf uur is’, zei hij. Verbaasd keek ik hem aan. Hij had een pakje onder zijn arm. ‘Dit moet bezorgd worden tussen twaalf en twee. Als ik het eerder doe, krijg ik gezeur.’

Van die kant had ik de zaak nog nooit bekeken. Het is voor bezorgdiensten natuurlijk niet eenvoudig om exact op de aangegeven tijd hun waren af te leveren in deze uithoek van het land. Als ze niet gehinderd worden door files, dan zijn er wel weer tunnels of bruggen die dicht zitten of juist open staan, storing hebben of in onderhoud zijn. Plan daar maar eens je agenda mee. Dat probleem werd dezelfde week nog eens extra duidelijk.

Ik had een nieuwe ladder nodig, maar blijf liever weg uit winkels in het algemeen en bouwmarkten in het bijzonder, vanwege al die mensen om je heen die na een half jaar nog steeds niet door hebben hoe lang anderhalve meter ongeveer is. Dan maar het internet op. Om het makkelijk te maken bestelde ik alles wat ik nodig had bij dezelfde webwinkel: ladder, antislipmat, afhouder, emmerhaak. Handig en nog goed voor het milieu ook, want al die verschillende bestelbusjes die door de wijk sjezen, dat kan toch wel een tikkie minder?

Nou, nee dus. Eerst stroomde mijn mailbox vol met berichtjes. Nummer 1: Bedankt voor je bestelling. Nummer 2: Betalen is vanaf nu mogelijk. Nummer 3: Donderdag tussen 14.00 en 18.00 komen we bij u langs. Nummer 4: Goed nieuws: de bezorger is onderweg! En dat alles maal vier, want alle onderdelen van de bestelling kwamen uit een andere hoek van het land. Gelukkig op dezelfde dag, maar wel op verschillende tijdstippen. Geeft niks jongens, ik zit toch thuis te werken. Om het overzicht te bewaren maakte ik er een schemaatje van. Het bleek dat het uitlaten van de hond uitbesteed moest worden aan de buren, anders liep het hele proces spaak.

Om beurt reden ze de straat in: DHL, Transmission, Flevobird en tot slot een vuil grijs busje zonder belettering, maar wel vol blutsen en deuken. Netjes verdeeld over de dag, geen van allen op het aangegeven tijdstip. Ze waren allemaal vriendelijk en bijzonder gehaast. Na die plichtsgetrouwe man op mijn deurmat liet ik ‘gezeur’ uiteraard achterwege. Ik was al lang blij dat alles binnen was.

En dan ook nog eens met van die vriendelijke begeleidende teksten, voorgedrukt op het verpakkingsmateriaal. Eén leverancier had zelfs de moeite genomen om een handgeschreven kaartje bij te voegen. De eeuw van ‘Geachte heer X’, ligt achter ons, dat weet ik ook wel, maar hier keek ik toch van op: ‘Hi Leen, bedankt voor je bestelling. Take care, tot ziens, with lots of love.’

Als je daar niet vrolijk van wordt, dan ben je echt een enorme zeurpiet.