Kerst

We kregen een ansichtkaart van de burgemeester. Hij schreef dat ik het best goed doe, maar dat het nog beter kan. Waar heb ik dat meer gehoord? Het leek een echo uit een ver verleden. Onderwijzers wilden dergelijke mededelingen nog wel eens op mijn rapport schrijven. Het wekte bij mij als kind al enige wrevel. Hallo, ik deed mijn stinkende best, was het nou nóg niet goed? Nou, láát dan maar.

Ook onlangs werd het me nog herhaaldelijk onder de neus gewreven. Door wie ook weer? O ja, door de minister president en minister De Jonge. Het is heel makkelijk om hun persconferenties belachelijk te maken. Wie kan die nog uitzitten zonder overvallen te worden door de slappe lach?

Vooral als de pers vragen gaat stellen. Meestal over iets dat net omstandig uitgelegd is. Slaat Rutte dan keihard op tafel en schreeuwt hij: ‘Ja, dat zég ik net’? Natuurlijk niet. Hij maakt gebruik van de gelegenheid om zijn boodschap nog eens omstandig te herhalen, in zo lang mogelijke, eindeloos kronkelende zinnen. De Jonge kan er helemaal wat van. Wij tellen hier thuis wel eens het aantal woorden voor hij bij de punt van zijn antwoordzin is aangekomen.

Maar ja, wat moeten ze anders? Herhaling is de kracht van het onderwijs (en van reclame). Ze zijn helemaal afgetraind door communicatiedeskundigen. Altijd rustig blijven. Duidelijk spreken. Niet te snel, dan volgen de mensen het niet. Niet te langzaam, dan zappen ze weg. Eerst het zoet: een complimentje. Gaat al best goed! Vervolgens het zuur: standje of waarschuwing. Niet goed genoeg, moet beter! Tot slot het voorhouden van een worst.

De laatste weken is die worst Kerst. Je wilt het kerstfeest toch zeker niet alleen vieren? Nou dan! Houd je dan eens aan de maatregelen joh! Dan, heel misschien, als je goed je best doet, mag je tante Mien en ome Jo óók uitnodigen voor het kerstdiner. Daar snakken we toch allemaal naar? In deze donkere dagen? Gezellig met z’n allen om een grote kersttafel? We hebben toch zeker ook récht op een lichtpuntje?

Ga dan maar eens zeggen dat het voor jou niet zo heel nodig hoeft. Dat het eigenlijk stiekem wel een fijn idee was, Kerst zonder tante Mien en ome Jo. Sterker nog: dat je die hele Kerst gerust een keer over zou kunnen slaan. Dat je het gevoel hebt dat je dat prima zou overleven en dat er op dit moment wel ernstiger dingen aan de hand zijn. Maar je moet enorm stevig in je schoenen staan om bij je eigen gevoel te blijven.

Zou er sprake zijn van hersenspoeling? Met dat gehamer op Kerst veranderen er dingen in je brein. Er poppen toch wel rare ideeën op in m’n achterhoofd. Moeten we niet alvast om een kerstboom? Het schijnt dat er een run op is. Kerstbomen hamsteren, bestaat dat? Het zijn tenslotte rare tijden. En moeten we niet eens nieuwe kerstballen? Hoe staat het eigenlijk met de slingers? Stel dat tante Mien en ome Jo mogen komen, dan hoeven ze niet tegen die ouwe meuk aan te kijken. Ja Kerst… misschien toch wel zin in.