Mathieu Arenz

Oostvoorne – Hoewel hij pas op 27-jarige leeftijd in Oostvoorne kwam wonen, kan Mathieu Arenz gerust een man van het dorp worden genoemd. Want zeker de voetballiefhebbers kennen de razendsnelle vleugelspits die maar liefst vijftien (!) seizoenen lang in het eerste elftal van voetbalclub OVV speelde…

Arenz is inmiddels 58 jaar, dus zijn voetbaljaren liggen allang achter hem. Die hebben plaats gemaakt voor tennis, een sport waarvoor de aan het Kerkplein woonachtige levensgenieter minder talent heeft, maar die hij daarom niet minder fanatiek bedrijft. ‘Ik speel altijd om te winnen,' bekent Arenz. ‘Anders vind ik er niets aan.'
De actie waarmee Mathieu Arenz verdediger Paul Nortan in de luren legde in de wedstrijd die de voetbalprofs van Feyenoord in de jaren '80 op het sportpark van de vv Rockanje speelden tegen het elftal van Voorne-Putten, staat bij menig voetballiefhebber nog op het netvlies. ‘Het was vlak na de aftrap,' herinnert Arenz zich. ‘Ik kreeg de bal aangespeeld met die Nortan in mijn rug en ik besloot om niet aan te nemen, maar die bal door te laten schieten. Nortan ging er vol in. En ik kan hem aan de andere kant passeren, achter die bal aan en vrij op keeper Joop Hiele aflopen. Ik gaf hem af en Leen van Es scoorde de 1-0. Het hele veld stond op zijn kop. We kwamen op voorsprong tegen Feyenoord! Het was wel de enige goal die we maakten en we verloren die wedstrijd dik, maar het was een moment om nooit te vergeten. Nortan vergeet het ook nooit meer. Die heeft me de hele wedstrijd gezocht om wraak te nemen omdat k hem te kijken had gezet. Hij vond me niet, daar keek ik wel voor uit. Toen heeft hij uit frustratie Johan Langendoen maar uit de wedstrijd geschopt. Tja, dat doorschietballetje had kennelijk behoorlijk zeer gedaan…'
Ook in de 27 jaar voordat Mathieu Arenz in Oostvoorne kwam wonen, speelde het dorp al een belangrijke rol in zijn leven. ‘Mijn opa had een groentewinkel op Oostvoorne,' vertelt Arenz. ‘Hoornweg groente en fruit'. En ik bracht elke zomer met mijn ouders door op het Kruininger Gors. Ik heb nog een foto waarop ik als klein ventje een ijsje eet op het lindenbankje dat toen aan het begin van de Stationsweg stond. Mijn zoon Colin was één jaar oud toen we in 1989 aan de Donjonweg kwamen wonen. Via de Slotlaan zijn we op het Kerkplein terecht gekomen. Prachtige plek. De duinen op loopafstand. En toch vlakbij de snelweg en de industrie. Ik ga er nooit meer weg. Voor mijn werk ben ik meer dan honderd dagen per jaar in het buitenland. Ik controleer bedrijven over de hele wereld of ze voldoen aan de regelgeving op het gebied van veiligheid en milieu. Maar de coronapandemie heeft me vorig jaar natuurlijk wel veel meer thuis gehouden. Als straks het inentingsprogramma zijn werk gaat doen, hoop ik dat alles weer snel terugkeert bij het oude. Tot aan die tijd moeten we maar even op afstand werken via de laptop.