Imago overheid
Algemeen 183 keer gelezenBinnenkort naar de stembus. Een tweepartijenstelsel, zoals in de VS, heeft zo zijn nadelen, maar zevenendertig (37!) partijen op een stembiljet? Is dat niet een beetje veel? Ik ben bezig hun namen uit m’n hoofd te leren. Daarna nog de standpunten doorploegen.
De burgemeester van Brielle vroeg zich in zijn column af of die enorme hoeveelheid aan partijen een teken is van de tijdsgeest waarbij ieder zijn eigen gelijk wil halen. Maar hij sluit een positieve optie ook niet uit: misschien is er zoveel belangstelling voor de politiek omdat het geloof in de overheid nog steeds groot is?
Geen idee met wie de Brielse burgemeester het laatste jaar hierover gesproken heeft, maar in mijn omgeving hoor ik heel andere geluiden. Het afgelopen jaar was er sprake van een potpourri aan emoties ten opzichte van onze overheid. In het begin van de pandemie begon al snel de twijfel toe te slaan. Hoezo was alles onder controle? Zou het virus braaf achter de Chinese grenzen blijven? Met die enorme mobiliteit die wij kennen? Werd het virus in vliegtuigen inactief of hoe zat dat dan? Al snel nadat geografische grenzen inderdaad geen invloed bleken te hebben op de verspreiding, volgde er een stortvloed aan verschillende gedachten en emoties over het optreden van de overheid.
Er heerste wantrouwen, er was teleurstelling, ongeloof, verbazing, onbegrip, woede, angst, verdriet, irritatie en veel ongeduld. Ironische opmerkingen en harde grappen gingen over tafel. Onderwerpen genoeg: mondkapjes, testbeleid, de ‘dringende’ adviezen over reizen, isolatie en quarantaine, scholen open-dicht-open-dicht, de logistieke aanpak van de vaccinatie, avondklok, wappies, relschoppers. Je hoorde van alles, maar uitingen van vertrouwen in de overheid waren daar niet bij.
Wel waren er nog mensen die welwillend verzachtende opmerkingen plaatsten. Het wás ook allemaal heel moeilijk. En de ministers hadden het beste met ons voor. Ze werkten keihard. Ze deden hun uiterste best. Meest gehoord: de beste stuurlui staan aan wal. Dat is waar, maar in dit geval stonden ze toch ook zeker niet aan het roer. Goedgebekte historici of schoolmeesters zijn nu eenmaal niet per definitie doortastende crisismanagers. Waren die nergens in te huren?
Wat betreft die goedwillendheid, die is uiteraard te prijzen. Toch word ik bij een blindedarmontsteking liever niet geopereerd door een ijverige, hardwerkende tandarts met goede bedoelingen. Dan wil ik een deskundige chirurg.
Dan was er nog het punt geloofwaardigheid. De koning die doodleuk naar zijn buitenhuis in Griekenland vertrok, terwijl het volk net met klem op het hart gedrukt was in eigen land te blijven. Een minister die vrolijk bruiloft vierde of zwierig baantjes trok in een ijshal, terwijl ons dat al maandenlang was verboden. Was het gevaarlijk, droeg het bij aan oplopende besmettingscijfers? Natuurlijk niet. Maar het liet zien dat ze geen idee hebben hoe de gemiddelde Nederlander zich voelt. Dat ze geen notie hebben van het beeld dat ze oproepen: wij kunnen gewoon onze gang gaan. Houden jullie je maar aan de regels, dan komt alles goed.