Liefhebber John den Uijl: supporter in voor- en tegenspoed

Spijkenisse/Brielle – John den Uijl is 70 jaar. En een liefhebber van het amateurvoetbal in hart en nieren. Hij kwam als geboren en getogen Delftenaar in 1988 naar Spijkenisse. En woonde vanaf 2002 twaalf jaar in Brielle, voordat hij in 2014 in Spijkenisse terugkeerde. Vanaf zijn tienerjaren volgt hij zijn favoriete clubs. Eerst Vitesse Delft en DHC, later Spijkenisse. Hij maakte langs de lijn vrienden voor het leven, deel en deelde deelt hij lief en leed. John weet het als geen ander: supporter ben je in voor- en tegenspoed…

‘Ik kijk graag bij het eerste elftal van Spijkenisse,’ zegt Den Uijl. ‘En als Spijkenisse niet thuis speelt, ga ik naar ’t Geuzenpark in Brielle of naar de Rijksstraatweg voor een wedstrijd van Nieuwenhoorn. Ik hou van amateurvoetbal, maar het moet wel een beetje niveau hebben, natuurlijk…’

DHC
John den Uijl groeide op in Delft waar hij een groot deel van zijn leven aan de Brasserskade woonde. ‘Daar zit ook het sportcomplex van DHC,’ zegt Den Uijl. ‘Man, ik heb daar wat uren van mijn leven doorgebracht. De topjaren van DHC. Het jaar dat de club met Xerxes fuseerde en zelfs betaald voetbal speelde. Ab Fafié, Hans Dorjee, Willem van Hanegem. Ik zag ze bij die club spelen. En supporter blijven natuurlijk. Ook toen DHC weer zelfstandig werd en in de vierde klasse moest beginnen. Onder trainer Guus Haak rukten ze in een paar jaar op naar de hoofdklasse van het zondagvoetbal. Werden daar twee keer kampioen van Nederland. Nee, algeheel amateurkampioen van Nederland is DHC nooit geweest. De eerste keer verloren ze de dubbel om die titel van IJsselmeervogels dat toen kampioen van Nederland in het zaterdagvoetbal was. En de tweede keer verloor DHC van Spakenburg. Tja, toen al tekende het zich af dat het spelen van amateurvoetbal op zaterdag meer toekomst had.’

Spijkenisse
Eind jaren tachtig ruilde John den Uijl zijn geliefde Delft in voor Spijkenisse. ‘Er kwam gezinsuitbreiding,’ zegt John. ‘Onze bovenwoning aan de Brasserskade werd te klein. Maar in Delft was een grotere behuizing niet te betalen. Ik werkte bij ‘de gist’, zoals de gist-en-spiritusfabriek in Delft in de volksmond wordt genoemd. Een collega van me woonde in Maassluis en wees me erop dat de woningen aan de andere kant van de Waterweg beter betaalbaar waren. We oriënteerden ons in Rozenburg en op Voorne-Putten en kozen voor Spijkenisse. Ik woonde vanaf 1988 vlak bij sportpark Schiekamp, waar Spijkenisse speelde. Als Spijkenisse op zaterdag scoorde, dan kon ik ze bij mij thuis horen juichen. Nou dan gaat je voetbalhart vanzelf sneller kloppen, dus ik zat op zaterdag binnen de kortst mogelijke keren op de tribune op Schiekamp.’

Vrienden
Op de tribune leerde Den Uijl mannen als Rinus Flipse, Hans de Lange en Rinus Bekker kennen. ‘Die hard-supporters’ die Spijkenisse al vanaf hun jeugd volgden. ‘Ik ging bij hen zitten, als ik ze op de tribune zag,’ zegt John. ‘En voor ik het wist zat ik op zaterdag ook met die mannen in de auto op weg naar de tegenstander als Spijkenisse uit speelde.’ 

Brielle
Ook toen John den Uijl naar Brielle verhuisde, waar hij bij de ISD, de intergemeentelijke sociale dienst van Brielle, Rozenburg en Bernisse nieuw werk had gevonden, bleef hij op zaterdag de wedstrijden van Spijkenisse bezoeken.
‘Ik heb een archivaris-opleiding gevolgd,’ aldus John. ‘En ik zat al 34 jaar bij ‘de gist’ in Delft, toen ze daar gingen reorganiseren. Ik was vijftig en dacht eerder aan wat minder werken dan juist aan overwerk, wat ze bij ‘de gist’ door de reorganisatie van hun werknemers vroegen. Ik was blij dat ik in Brielle kon gaan werken. De ISD huisde daar in het voormalige Merulaweeshuis en ik zat bij facilitaire zaken. Sinds 1 januari 2012 ben ik nu met pensioen.’

Schaars
Hoogtepunten in zijn jaren als supporter van Spijkenisse waren schaars, zeker in vergelijking met de vele successen die DHC, de club die hij nog altijd volgt, zij het op afstand, boekte. ‘Tja, de jaren dat Spijkenisse tot de absolute top van het zaterdagvoetbal behoorde waren al geweest toen ik op de tribune van Schiekamp aanschoof,’ zegt Den Uijl. ‘Ik heb overigens nog wel mannen als Kees Vlug, Ruud van Emmerik en Niels van Hamburg in het eerste elftal van Spijkenisse zien spelen, hoor. Die kon je om een boodschap sturen hoor. Toen speelde Spijkenisse nog altijd op het hoogste amateurniveau, alleen deden ze niet meer mee om de prijzen. De derby’s met Rozenburg, dat toen ook in de eerste klasse speelde, waren onvergetelijk. Daarna ging het minder. De voetbalpiramide werd opnieuw gestructureerd. Er kwam een topklasse, waarvoor Spijkenisse de boot miste. Weer wat later werd de topklasse vervangen en kwamen de derde divisie en de tweede divisie. Het hoogste niveau raakte voor Spijkenisse steeds meer uit beeld.’

Ontknoping
‘Maar de seizoenen waarin de club onder trainer Peter Wubben van de eerste klasse via de hoofdklasse naar de derde divisie oprukte, waren toch wel erg mooi hoor. Ik zal de ontknoping van het seizoen 2016-2017 nooit vergeten. Spijkenisse was al klaar en moest afwachten wat concurrent Ter Leede in de slotronde van de competitie deed. Ter Leede verloor en de club werd zonder zelf te spelen kampioen. We gingen natuurlijk direct naar het sportpark. Het was een gekkenhuis. We zaten in de kantine aan onze vaste tafel. Hans, Rinus en andere Rinus. En Marco de Borst, die dat seizoen linksback was in het kampioenselftal, maakte een foto van ons. Dat was prachtig. In plaats van dat wij als supporters foto’s maakten van de spelers, maakte een speler nu een foto van ons…’

Behelpen
Sinds de maatregelen rondom de coronapandemie de sportbeoefening in groepsverband ernstig aan banden legden, is het voor John den Uijl maar behelpen. Temeer omdat zijn beste vriend bij Spijkenisse, Rinus Flipse, hem door het covidvirus ontviel.

‘Rinus overleed op 8 november 2020,’ zegt John. ‘En ik denk nog elke dag aan hem. Joh, we raakten bevriend op de tribune bij Spijkenisse, maar zeker sinds mijn pensionering trokken we ook doordeweeks samen op. We hadden onze wekelijkse biljartavond en ook onze wekelijkse kaartavond. Rinus was 72 toen hij na vier weken op de intensive care-afdeling van een ziekenhuis in Maastricht overleed. Hij was gevoelig op zijn longen, had in het hooikoorts-seizoen ook altijd extreme klachten. Dat hielp natuurlijk niet mee toen hij corona opliep. Op zijn begrafenis heb ik mijn Spijkenisse-sjaal op zijn kist gelegd. Natuurlijk blijf ik de wedstrijden van Spijkenisse bezoeken, maar dat zijn er niet zoveel meer geweest sinds de uitbraak van de coronapandemie. Rinus’ vrouw Anja gaf mij de supporterssjaal van Rinus. Die draag ik nu als ik naar de club kom. Het wordt nooit meer hetzelfde, maar supporter ben en blijf je hè. In voor- en tegenspoed…’