Sacha

Over een jaar is het zover. Dan leven we in Voorne aan Zee. Hoe gaat ons leven eruit zien? De campagne die ons moet klaarstomen voor de nieuwe gemeente gaf ons onlangs een toekomstbeeld. Dat werd geschetst in de vorm van een kinderverhaal met plaatjes. Daarin maken we kennis met Sacha.

Sacha is in 2027 met haar ouders en zus in Voorne aan Zee komen wonen. Haar leven – we schrijven het jaar 2030 – is ronduit sprookjesachtig. Alles gaat voorspoedig, alles is okee. Of misschien leeft ze niet in een sprookjesboek, maar in een meisjesboek. Pitty op kostschool, zoiets. Gezellig. Alleen hoeft Sacha niet naar kostschool. Want in Voorne aan Zee is alles dichtbij. Ze kan lopen naar school. Ze koopt boodschappen in de buurt (de ideale dochter, haar ouders boffen maar!). Ze kan op de fiets naar de leuke voetbalclub (want het is een stoer meisje, kijk maar naar haar tuinbroek).

Ik las het verhaaltje rond de jaarwisseling en dan ben je altijd in een licht weemoedige stemming, met behoefte aan wat romantiek. Dus ik zwijmelde lekker mee met Sacha. Ze woont in een gemengde wijk; er wonen ‘allerlei soorten mensen’. Klopt, dat zie ik op het plaatje. Op de buurtvergadering over plaatsing van zonnepanelen (moet daar in 2030 nóg over vergaderd worden?) zit iedereen gezellig door elkaar. Er is een mevrouw met donkere huidskleur en afrokapsel, er zit een mijnheer in een rolstoel. Geen boze koppen of gebalde vuisten te zien.

Oma woont ook al in Voorne aan Zee. In een hofje met een binnentuin, samen met andere senioren die elkaar een beetje helpen. Man, wat een droombeeld. Mag ik het adres alvast? Want daar ben ik over een jaar of acht ook wel aan toe. Niet meer wonen met ‘allerlei soorten mensen’, maar gezellig met andere oudjes onder elkaar.

Bij Sacha’s voetbalclub zijn veel ouders en buurtbewoners betrokken. Ze helpen mee met het onderhoud van de velden en verzorgen de bardiensten in de kantine. Als ze op woensdagmiddag training heeft, dan zitten er soms mensen van de gemeente met hun laptop te werken. Je kunt hen dan vragen stellen over allerlei zaken. Hier schrok ik toch even op uit mijn gemijmer. Werken in een kantoortuin is al onprettig, maar in een voetbalkantine met een jeugdteam om je heen, dat lijkt me regelrecht de hel. Toekomstige ambtenaren van Voorne aan Zee: veel sterkte gewenst! Zie jezelf hier maar uit te redden, tegen die tijd zit ik lekker te soezebollen in mijn hofje.

Het verhaal eindigt helaas verre van sprookjesachtig. Dan komen we ineens te weten dat Sacha’s vader een strandtent is begonnen in Rockanje. Waarom? Er zijn er toch al genoeg? De inzet was toch altijd een rustig familiestrand? Maar nee, in 2030 is het er altijd druk, zo lezen we. Vooral met toeristen. ‘Die slapen in de nieuwe vakantiehuisjes’. Nee toch! Wat krijgen we nou? Waar gaan die gebouwd worden? Ik voel buurtvergaderingen aankomen die er minder zoetsappig aan toegaan dan die in Sacha’s sprookjeswereld.