Feest

Wat een week is het. De emoties buitelen over elkaar heen. Opluchting, angst, feestvreugde. Wie je ook spreekt, iedereen is er vol van, hoewel het accent telkens anders ligt.

Er is een enorme opluchting over de afschaffing van de coronamaaregelen. Heerlijk, eindelijk vrijheid! Ik hoorde zelfs iemand zeggen dat het mondkapje het meest tragische was wat hij ooit had meegemaakt. Zoiets zet je aan het denken. Dit was dus kennelijk een – volwassen – persoon die nog nooit iets ernstigs had meegemaakt. Geen zorgen om zieke kinderen gehad, nooit met een bonzend hart en pijn in zijn lijf in een wachtkamer gezeten, geen moeilijke scheiding doorgemaakt, nooit ontslagen door een druiloor van een leidinggevende, geen faillissement meegemaakt van een eigen bedrijf, nooit bij de voedselbank hoeven aankloppen, nooit gewond geraakt bij een verkeersongeval, nooit mantelzorger geweest voor een dementerende ouder en nog nooit een familielid verloren aan de dood. Om maar wat te noemen.

Nee, het mondkapje, dát was het drama in zijn leven. Op zo’n moment kun je op verschillende manieren reageren. Je kunt zeggen dat je hem een hork vindt. Je kunt bekennen dat je jaloers op hem bent. Of je zegt gewoon niks.

Naast opluchting heerst er angst. Sinds een paar weken staat de wereld op zijn kop. Dat stond hij al eerder, maar toen was het nog niet zo dichtbij. Worden we in een oorlog getrokken? Wat betekenen die bominslagen en dat wapengekletter in het oosten van Europa voor óns? Het is het gesprek van de dag. Mensen zijn onrustig, sommigen slapen slecht. Iedereen probeert logische redeneringen op te zetten. Als wij nou dít, zullen de Russen dan dát? Als Zelensky nou zús, zal Poetin dan zó? Er hangt oorlogsdreiging in de lucht en dat zijn we lang niet meer gewend.

Het is vreemd om te bedenken dat over 450 jaar dit conflict misschien ergens vrolijk zal worden herdacht. Dat de winnaar dan met vlaggen, muziek, leuke toneelstukjes en geinige verkleedpartijen de situatie van vandaag zal naspelen. Wellicht houden trotse burgemeesters geanimeerde toespraken en stapt er ergens een staatshoofd uit een deftige auto om een monument te onthullen.

Dat kan allemaal. Het duurt even, maar de tijd heelt alle wonden. Voor de Tweede Wereldoorlog is dat punt bijna bereikt. We herdenken op 4 mei nog de slachtoffers, maar op 5 mei rijden overal in Nederland al feestelijke optochten van militaire voertuigen rond en worden er zelfs gevechten en veldslagen nagespeeld in historische kledij.

Dus wie laat er nog een traan om de Tachtigjarige Oorlog? Niemand. Daarom barst er morgen in Brielle een spetterend feest los. We hebben er lang naartoe geleefd. Vrede, vrijheid, blijheid, respect, trots, tolerantie, saamhorigheid, het maakt niet uit wat je erbij denkt of voelt, als het maar positief is. Hopelijk is het hier nog vrede als je dit leest. Vergeet dan je zorgen en ga fijn genieten van deze dag. Oranje boven! Of blauw/geel, dat mag ook.