Sprookjes

Was het voor u ook zo’n opluchting toen Sinterklaas veilig voet aan wal zette in Hellevoetsluis? Het was toch alles bij elkaar een vreemd avontuur geworden: de stoomboot die zonk, Sint die in een vliegtuig stapte en vervolgens weer doodleuk met een boot aankwam in onze haven.

‘Onze’ haven, dat kunnen we inmiddels wel zeggen, ook als we in Brielle of Westvoorne wonen. Want we zijn straks immers allemaal inwoners van één en dezelfde gemeente: Voorne aan Zee. Wie weet gaat dat nog voor verbroedering zorgen, dat zou een onverwachte meevaller zijn bij dit project.

Wat niet meeviel waren de reacties op de ondergang van de originele stoomboot van de Sint. Logisch dat kinderen van streek waren, het zal je maar gebeuren dat je op zo jonge leeftijd je held naar de zeebodem ziet zinken. Maar de ouders! Die gingen klagen over de brute wending in het verhaal, waardoor hun kinderen ongerust werden. Zoiets is toch wel een teken dat ze behoorlijk van het padje zijn afgedwaald. De ouders, niet de kinderen.

Je moet toch als moderne ouder in staat zijn om je kind te vertellen dat het hier gaat om een groot spel. Een leuk spel, een feestelijk spel, waar jong en oud ieder jaar van geniet. Dat het Sinterklaasverhaal een soort sprookje is, waarin de held enige moeilijkheden krijgt en dat uiteindelijk alles altijd weer goed afloopt.

En als je helemaal van deze tijd bent, dan was het een goede gelegenheid om je kind te vertellen dat in het echte leven ook rampen gebeuren, dat iedereen tegenslagen te verwerken krijgt en dat dit zeker niet de laatste zal zijn. Maar ik weet zeker dat veel lezers nu hun wenkbrauwen fronsen. Is dat nodig, om jonge kinderen met de werkelijkheid te confronteren?

Liever laten we ze in sprookjes geloven. We doen net of ze in een wereld leven zonder oorlog en geweld. We doen net of ze niet geconfronteerd zullen worden met milieu- en klimaatproblemen. Ik herinner me peuters van boeren die op driewielers rondreden en ‘perspectief’ eisten. Brak er tumult los over kindermisbruik? Stond er iemand op om te vertellen dat het perspectief er voor deze generatie helaas gitzwart uitziet? En dat ‘stikstofwaanzin’ daar zeker niet de oorzaak van is? Welnee, iedereen mompelde bescheten dat het allemaal heel schattig was en dat er ‘respect’ moest zijn.

Volwassenen zijn nu eenmaal ras-sprookjesvertellers. Dat zagen we ook weer bij de aanloop naar de verkiezingen van vandaag. Ineens waren er kopstukken van allerlei politieke richtingen afgereisd naar ons eiland. Als slechts de helft van hun beloftes gaan uitkomen, dan leven we hier binnenkort in een paradijs op aarde. En dat alles nog goed bereikbaar ook. Ik heb er zin in.

Laten we wel goed beseffen dat die bereikbaarheid niet alleen voor onszelf geldt, maar ook voor alle anderen die hier willen wonen, werken, recreëren. Straks is het niet meer nodig om onszelf ‘op de kaart te zetten’. Dan weet iedereen ons moeiteloos te vinden.