Afbeelding
DAGBOEKNOTITIES

Carbid

Actueel 405 keer gelezen

Net nu carbid schieten een nieuwe traditie in Rockanje lijkt te worden, schrikken allerlei instanties wakker. Is het eigenlijk wel een goed idee, dat geknal en die viezigheid middenin een natuurgebied? Gezeur, vinden de carbidliefhebbers. Het is niet eens een natuurgebied, maar een parkeerplaats, we hebben een vergunning en bovendien doen we het al jaren. Zijn die geitenwollensokkenbreiers dan zelf nooit jong geweest?

Altijd leuk om een beetje te filosoferen over de geldigheid van argumenten. Omdat de pietendiscussie even van de baan is, nu dit probleem eens onder de filosofische loep. Om met het laatste punt te beginnen: ik denk dat veel mannen (vrouwen misschien ook?) zich herinneren dat ze er als dertienjarige intens van konden genieten om een rotje in een hondendrol te mikken. De schrik van passanten, je moeder boos, inderdaad: leuker kon het niet worden voor een dertienjarige. Maar voor een dertiger? Bij de meesten verdwijnt de lol van geknal met de jaren. We moeten echter vaststellen dat dit niet voor iedereen geldt. Smaken verschillen nu eenmaal. En ze vinden het gewoon gezellig, hoorde ik iemand op tv-Rijnmond uitleggen. Lekker bij elkaar komen, samen wat aanklooien, altijd leuk zo aan het eind van het jaar. Daar kan niemand wat op tegen hebben, lijkt me. Maar ja, die knallen. Niks aan de hand, die worden gewoon geabsorbeerd door de omliggende duinen, vertelde de carbidman.

Toen ging me opeens een licht op. Vorig jaar wilden Marjan en ik op oudejaarsdag nog even een frisse neus halen. Een fikse wandeling, mooie afsluiting van het jaar. Daarvoor hoeven wij nooit ver van huis met zo'n prachtig natuurgebied om de hoek. In het duin was het doodstil. Nauwelijks wind, geen andere wandelaars, iedereen was natuurlijk bezig met de bereiding van de oliebollen. We vertelden elkaar maar weer eens wat een bofkonten we waren dat we zomaar op een wintermiddag van die rust en stilte konden genieten. Tot we ineens opgeschrikt werden door geplof en geknal. Wat was dat nou? Werd er geschoten? Dat kon hier toch niet? Zou het soms op de schietbaan zijn? Onwaarschijnlijk dat geweren dergelijke zware dreunen zouden produceren, maar wisten wij veel? Het klonk in ieder geval als een soort oorlogsgeweld. Een vreemd contrast met het verstilde landschap. Dus als we het over absorptie hebben, ja het geluid werd inderdaad geabsorbeerd door het landschap, maar ook door mensen en dieren die daar toevallig aanwezig waren. Op deze manier bracht onze wandeling geen genoeglijk oudejaarsgemijmer, maar herinneringen aan de oorlogsverhalen van onze grootouders. Gauw naar huis dan maar.

Blijft het probleem dat er mensen zijn die wél van die pokkeherrie genieten. Hoe kunnen ze dat doen zonder het voor de omgeving te verpesten? Daar moet toch iets op te vinden zijn? Ik zou zeggen: zet allemaal een hoofdtelefoon op je kop waarop je gezamenlijk geplof en geknal in verschillende sterktes kunt beluisteren. Is vast met een simpel appje te regelen. De melkbussen houd je gewoon als decoratiemateriaal, om de traditionele sfeer vast te houden. Hartstikke gezellig.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant