Afbeelding
DAGBOEKNOTITIES

Lente

Algemeen 257 keer gelezen

Het was een mooie voorjaarsdag. Eerst nog een boodschapje en dan snel erop uit! Ik parkeerde de auto in Rockanje achter de Zeeman. Daar willen jongeren zo te zien hun hangplek netjes houden en daarom hun drankblikjes over het hek gekieperd. Opgeruimd staat netjes, nu lagen ze in een natuurgebied (de blikjes, niet de jongeren). Ik keek snel de andere kant op, deed mijn boodschap en even later slenterde ik door het dorp. Hondenpoepsgewijs kwam ik er aardig doorheen, maar ik had buiten de paardenuitwerpselen gerekend. Die liggen hier gewoon op straat. Of eigenlijk erger: midden op een voetpad. Ingedroogd, geplet en uitgelopen, maar nog ruim voldoende om de komende weken passanten te trakteren op een pittig geurtje aan hun schoenzolen. Hier en daar stonden zakken met plastic tegen lantaarnpalen. Je weet immers maar nooit of de ophaaldag toevallig precies vandaag is en je kan er beter maar op tijd bij zijn. Het geeft zo'n dorp iets triests.

Nu niet getreurd, maar verstand op nul, blik op oneindig en doorlopen naar de duinen. Het was of de duvel ermee speelde. Ook hier was het voorjaar losgebroken. Anderen waren mij al voorgegaan in het struinen door ons mooie duinlandschap en sommigen werden daarbij klaarblijkelijk overvallen door darmkramp. Kan gebeuren, even de bosjes in en klaar, zou je zeggen. Maar nee. Het lijkt erop of er duinpoepers zijn die er genoegen in scheppen na het afvegen van hun achterwerk de papiertjes niet te begraven, maar zo hoog mogelijk in de lucht te werpen om te kijken waar ze heen fladderen. Het resultaat mocht ik bewonderen. In struikjes, getooid met frisgroen lenteblad, wapperden slierten besmeurd wc-papier.

Ik nam mij vast voor om mijn vrije middag niet door dit soort trivialiteiten te laten verpesten en zette er flink de pas in richting strand. Wie kent niet het gevoel dat alle zorgen van je afvallen als je bovenop het duin staat en de zee zich voor je uitstrekt? Het was er heerlijk en tussen de andere strandgangers liep ik naar de vloedlijn. Terwijl ik door het mulle zand ploegde trok een vrolijke kinderstem mijn aandacht. Een klein meisje probeerde haar moeder aan de hand mee te trekken. 'Kijk eens mama, kijk dan, daar ligt een roze vinger!' De moeder deed een paar stappen in de door haar dochter gewenste richting, maar deinsde snel weer terug. 'Nou, ik denk dat het niet echt een vinger is, het is meer een…' Je zag haar naar woorden zoeken om een passende, pedagogisch verantwoorde verklaring te geven. Het meisje voelde feilloos aan dat ze iets interessants op het spoor was en ook mijn belangstelling was gewekt. De moeder sleurde het kind echter krachtig weg van de vindplaats, dus moest het meisje afzien van nader onderzoek. Maar ik gelukkig niet. Hier moest ik het mijne van hebben. Een roze vinger, of iets dat er op leek, wat kon dat zijn? Al snel was dit raadsel opgelost. In het zand lag een knalroze condoom tussen de schelpen te glanzen. Lente in het land!

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant