Afbeelding
DAGBOEKNOTITIES

Snipperbeleid

Algemeen 216 keer gelezen

Snippergroengate in Westvoorne sukkelt voort. Vele jaren geleden gaf de gemeente stukjes groen, grenzend aan de singel, in bruikleen aan bewoners. Of was het zo dat de gemeente 'gedoogde' dat bewoners zo'n stukje groen stilletjes in gebruik namen? Decennia verstreken en inmiddels weet geen ambtenaar meer hoe het precies zit. En de bewoners? Die vormen een gemêleerd groepje, versnipperd zeg maar. Er zijn mensen die nog precies weten van de hoed en de rand. Er zijn mensen die het zouden kúnnen weten, maar er nooit hun best voor hebben gedaan of het niet wilden weten. En er zijn mensen die weten van niks. Ze kochten hun woning in de veronderstelling dat hun tuin doorliep tot aan de singel. De verkoper vertelde niets, de makelaar vertelde niets, en uit de kadastertekening kun je ook maar één conclusie trekken: tuin tot aan het water. Iedereen leefde probleemloos verder. Tot iemand de zaak aanzwengelde (wie?). Er moest eens orde op zaken gesteld worden. Goed plan natuurlijk.

Maar dan. Wordt er een bureau ingehuurd dat akelige brieven aan de betrokkenen stuurt. Met moeilijke en dreigende terminologie. Je hoeft geen psychologie gestudeerd te hebben om te weten wat er dan gebeurt. De hakken gaan in het zand. Diep. Dan is er veel diplomatieke vaardigheid nodig om die er weer uit te krijgen. Maar in plaats daarvan volgen er voorlichtingsbijeenkomsten waarbij nog meer verwarring wordt gezaaid. Geen twee bewoners met dezelfde mening, want ze hebben ook echt allemaal een uniek probleem. Nog meer versnippering dus. De kwestie wordt in de gemeenteraad besproken en nu wordt het een politieke kwestie. Via insprekers komt tuintje voor tuintje voorbij en alle partijen vinden er wel iets van. Het uitgangspunt bij de meningsvorming is uiteraard dat je het als oppositiepartij in principe nooit eens kunt zijn met het standpunt van een coalitiepartij. Politieke versnippering dus.

Nu komt het aan op creativiteit en daadkracht. Helaas, in Westvoorne wordt het iets halfslachtigs, iets met een kool en een geit. Drie oplossingen. Nummer een: je koopt de grond, je houdt je tuin en je bent van alle gezeur af. Nummer twee: je geeft de grond terug aan de gemeente, je tuin wordt kleiner, je moet afwachten hoe 'jouw' stukje grond voortaan onderhouden wordt. Nummer drie: je doet niks en laat alles zoals het is, totdat je je huis verkoopt. Dat laatste lijkt misschien de ideale oplossing. Zo waren we immers al jaren bezig en niemand klaagde. Maar nu is er iets veranderd. Bewoners zijn opgeschrikt. Ze zijn ongerust en boos. Ze lazen ingewikkelde brieven, kregen bureaumedewerkers over de vloer, deden hun verhaal, belden hun advocaat, schreven zelf brieven, gingen naar voorlichtingsbijeenkomsten, commissievergaderingen, raadsvergaderingen, actiegroepvergaderingen. Maandenlange onzekerheid en heisa. Niemand die nu nog met goed fatsoen kan zeggen dat hij van niets weet als hij zijn woning te koop zet. Bij die laatste oplossing wordt het probleem doorgeschoven naar de toekomst. Wie gaat er betalen? De toekomstige koper of verkoper? Wat gaat dit snipperbeleid doen met de huizenprijzen? En met het aanzien van de plaatselijke politiek?

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant