Mieneke goes USA!

Het hebben van een grote wens is fijn, hem vervullen is geweldig. De organisatie hiervan blijkt toch aardig wat voeten in aarde te hebben. Zoals je in mijn eerste column hebt kunnen lezen ben ik bezig met het realiseren van mijn droom; een studiereis naar de Barbershop University in Nashville. In het Walhalla van de barbershopmuziek wil ik in een week zo veel mogelijk leren zodat ik een nog betere dirigent word voor mijn Rotterdamse barbershopkoor The Skyline Sisters.

Ik wandel graag, maar Nashville is wel erg ver. Het vliegtuig dan maar. Een goed bereisde vriendin bood haar hulp aan bij het boeken van een ticket. Ik had al enig voorwerk verricht en zou voor € 850 de oceaan over kunnen. Tot mijn vriendin belde. Ietwat dwingend riep ze door de telefoon:" Je moet nu écht gaan boeken want de prijzen stijgen!" En hier begon de stress. De ticketprijzen waren verhoogd, de prijzen schoten alle kanten op. € 1.200 voor een ticket?! Het zweet brak me uit. Ik stond op het punt om mijn ambitieuze plan af te blazen. Maar nee, doorzetten nu!

Mijn vriendin sommeerde mij om direct in de auto te springen en naar haar toe te racen zodat we samen verder konden zoeken. Niet veel later zaten we samen achter de pc om dat felbegeerde, goed geprijsde ticket te bemachtigen. Dat bleek niet zonder tussenstops te kunnen; eerst naar Brussel, dan naar Londen, New York en uiteindelijk Nashville. De optie 'kortst mogelijke reistijd' verviel meteen. Die werd namelijk 18 uur. Mijn vriendin somde snel alle positieve punten op die ze op dat moment kon bedenken. Elke vlucht een heerlijke warme maaltijd. En met ruime overstaptijden heb je een grotere kans dat je koffer aan boord is. Ik ben snel te overtuigen en met één druk op de knop was het ticket in the pocket. Er scheen weer licht aan de horizon.

Tijd voor de volgende stap: inschrijven voor de dirigentencursus bij de Barbershop University. Misschien had ik dat eerder moeten doen. Dit bleek geen vraag maar een feit; vol. Maar wel een ticket. Daar zat ik weer achter de pc, nu mailend met de University. Is er écht geen plek? En dan zeven uur in spanning zitten vanwege het tijdsverschil.

Het verlossende mailtje kwam: my friend, welcome, natuurlijk kan je erbij! Via een Amerikaanse app, waarvan ik de inhoud pas na dagen begreep, vulde ik mijn studieweek in. Ik voelde me als een kind in een snoepwinkel. Maar ja, kies maar eens uit 600 workshops. Keuzestress. Gelukkig bood mijn Amerikaanse coach Joe hulp. Hij wist precies wat ik nodig had om mijzelf en The Skyline Sisters te verbeteren. Eind goed al goed. Even naar het toilet. Daar stond op de scheurkalender: 'de truc is om te erkennen dat het spannend is en het toch te doen.'

Je hoort mij weer over twee weken.