Roel Hijbeek

Er is geen muur in de woning van Roel Hijbeek in zorgcentrum Leemgaarde aan de Oostvoornse Patrijzenlaan waaraan geen schilderij hangt van zijn hand. De inmiddels 90-jarige Hijbeek schilderde in zijn leven honderden doeken. 

Een ‘oeuvre’ dat groter is dan dat van menig beroepskunstenaar. Maar de geboren Dordtenaar, die alweer bijna 35 jaar in Oostvoorne woont, maakte al zijn schilderijen in zijn vrije tijd, want Roel Hijbeek werkte tot aan zijn pensionering bij Shell Nederland. Stillevens, dorpsgezichten, landelijke taferelen, molens en schepen. Roel Hijbeek schilderde tot op hoge leeftijd, maar altijd volgens een vast patroon.
‘Ik maakte eerst altijd foto’s van wat ik op doek wilde schilderen,’ vertelt Roel. ‘Want met al je schilderspullen in de buitenlucht op locatie gaan zitten, werkt niet, zo heb ik ondervonden. Ik probeerde het in het begin wel, maar ik vond het niks. Als het ging regenen kon je je boeltje weer inpakken. En mensen die je bezig zagen, kwamen kijken wat je aan het doen was. Die maakten een praatje. Hartstikke leuk, maar zo kon ik me niet concentreren op waar ik mee bezig was. Ik maakte dus eerst een foto. En daarna schilderde ik wat er op de foto was vastgelegd zo gedetailleerd mogelijk op het doek.’
Het was onvermijdelijk dat Roel Hijbeek toen hij eenmaal aan de Oostvoornse Goudhoekweg was komen wonen, in contact kwam met Gert Arkenbout. De enkele jaren geleden overleden Arkenbout had een enorme verzameling van oude ansichtkaarten. Oostvoornse taferelen waren een specialiteit van Arkenbout. ‘Via Gert kwam ik aan prachtige oude opnames van gebouwen, objecten en taferelen van Oostvoorne,’ vertelt Roel. ‘En daar maakte ik dan weer schilderijen van. Waar al mijn schilderijen gebleven zijn? Joh, de meesten heb ik weggegeven of verkocht tegen kostprijs. Wat moet je nou voor een doek vragen? De lijsten zijn al zo duur. Als daar ook nog eens geld bij komt voor het schilderij zelf, haken veel kopers af. Ik heb er wel een paar verkocht hoor. Ik zal nooit vergeten dat er een man bij me aanbelde met de vraag of hij mijn schilderij van een bananenboot in de Rotterdamse Waalhaven kon kopen. Hij kwam in een dure wagen en was bereid om er duizend gulden voor te geven. Dat was best veel geld toentertijd. Hij had het niet contant bij zich, maar hij vroeg me om in de auto te stappen. We laadden het schilderij in, reden naar de bank, hij nam het geld op en gaf het me en bracht me weer thuis. En ik heb hem daarna nooit meer gezien.’
Schilderen lukt Roel op 90-jarige leeftijd niet meer. ‘Het is de fijne motoriek, hè’, zegt Hijbeek spijtig. ‘Maar ik heb van al mijn schilderijen foto’s gemaakt. Die bekijk ik van tijd tot tijd, als ik daar zin in heb. En bij Juwelier De Man aan de Stationsweg in Oostvoorne hangen ook enkele ingelijste foto’s van wat ik heb geschilderd. Ik vind het prachtig als mensen er naar kijken en waarderen wat ze zien.’