Vrede

‘Stel je voor, er komt oorlog en niemand gaat er naartoe.’ Vindt u dit een naïeve, wereldvreemde tekst? Dan bent u geen babyboomer.

Wij babyboomers wisten dat op ons de taak lag om de wereld te hervormen. Eerst moesten de kernwapens de wereld uit, te beginnen uit Nederland. Want we pochten dat we nog liever een Rus in onze keuken hadden dan een kernraket opgesteld in de achtertuin. 

Om een lang verhaal kort te maken: de kernwapens zijn nog volop in de wereld en ja, ook in Nederland. Enige tijd geleden deden idealistische jongeren een oproep: ‘Komt er nog wat van die opruimactie, voordat jullie met pensioen gaan, boomers? Of laten jullie ons met de shit zitten?’

Sorry jongens, we hebben echt ons best gedaan, maar het is niet gelukt. Dus de beurt is nu aan jullie en aan jullie kinderen. Succes! Let er trouwens op dat de zaken er inmiddels heel anders voorstaan. Het is niet meer de keuze tussen óf de komst van de Rus, óf die afschrikwekkende raket. Het zou best eens kunnen dat de Rus mét de bom onder z’n arm onze kant op komt marcheren. En wat dan?

Dan zitten oude sukkels als ik mooi voor gek met de pamfletten, buttons en spandoeken uit hun jonge jaren. Dat van die oorlog waar niemand naartoe ging, was de tekst op een mooie affiche, met een klein meisje dat met een emmertje over het strand liep. Vreedzamer kon het niet. Ik ging naar zolder om te kijken of ik hem nog had. Dan kon ik die best nog eens voor het raam hangen. Maar nee, niet meer te vinden.

Nog wel een doosje met nostalgische buttons. De beroemdste was natuurlijk die met het ban de bom teken. Zoek zelf even op wikipedia, als je te jong bent om te weten waar dit over gaat. We hadden ook duiven (liefst wit) die met een takje in hun bek opvlogen. Of gewoon een fijne tekst. Make love, no war. Die buttons kon je op je jas of tas spelden. Dat die uit de legerdump kwamen is achteraf gezien een beetje gek, maar stoer stond het wel.

Soms voldeed klein spul niet, dan had je groter materiaal nodig, zoals spandoeken. Bijvoorbeeld bij de vredesdemonstratie in 1981 in Amsterdam. Meer dan 400.000 mensen trokken door de stad. Ja, tijden veranderen, wij maakten ons om andere dingen druk dan een toegangspasje of een lapje voor je neus.

Inmiddels is het duidelijk dat al die vrolijke speldjes en vlaggetjes geen bal geholpen hebben. Vandaag de dag hebben we zwaarder geschut nodig. Hoewel? Ik keek er toch vreemd van op, toen hier en daar vlaggen van Oekraïne gehesen werden. En wat te denken van al die openbare gebouwen die ’s avonds in blauw met geel licht gezet worden? Toch weer ludieke acties! Ouderwets gezellig. Nu alleen nog maar hopen dat Poetin ervan schrikt.

Wil je iets doen dat echt verschil maakt, geef dan geld aan het Rode Kruis, giro 5125.